| واژه و اجزاء آن |
| کد مقاله : 1248-ICIL2024-FULL |
| نویسندگان |
|
ویدا شقاقی * دانشگاه علامه طباطبائی |
| چکیده مقاله |
| توانایی سخن‌گفتنِ انسان همواره موردتوجه عامه و همچنین محققان بوده است. تولید پیام‌های بی‌‌شمار با تکیه بر تعداد محدودی آوا گواه توانایی ذهنی و جسمی انسان است. این پیام‌ها، نقش مهمی در بیان عواطف و برآوردن نیازها و همچنین، فراگیری و کاربرد علوم و فنون ایفا می‌کنند. هر پیام برساخته از واژه‌هایی قابل‌درک و فهم برای گویندگان و شنوندگان است. همواره بخشی از کتاب‌های دستور به توصیف واژه و نقش‌های آن در ساخت جملات یا پیام‌های انسان اختصاص یافته است. از آنجاکه واژه‌های خاصی بارها در گفتار و شنیدار تکرار می‌شوند، به نظر می‌رسد که در ذهن انسان ذخیره شده‌اند و نحوة ذخیره‌سازی واژه‌ها نیز، توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده است. سوسور در اوایل قرن بیستم مفهوم واژگان را برای اشاره به ذخیره‌ای از صورت‌های مستثنی و منحصربه‌فرد به کار برده است. مفهوم واژه و ساختار آن در زبان‌شناسی ساختگرا مطرح و بررسی شده و بلومفیلد تکواژ را به‌عنوان واحد بنیادی دارای صورت و معنی معرفی کرده است. پرسشی که ذهن پژوهشگران زبان فارسی را به خود مشغول کرده است تشخیص واژه و واحدهای ساختاری آن است. چنانچه واژه از مفاهیمی بنیادی مانند تکواژ ساخته شده باشد و هر تکواژ صورت و معنای مشخصی داشته باشد، صورت‌های هم‌معنا، فاقد معنی یا چندمعنا را چگونه باید تحلیل و دسته‌بندی کرد؟ ازاین‌رو، اصطلاح واژه برای واحد واژگانی انتزاعی و ذهنی به کار می‌رود و صورت عینی آن کلمه نامیده می‌شود تا بتوان واحدهای ساختاری زبان را به شیوه‌ای نظام‌مند از یکدیگر بازشناخت. |
| کلیدواژه ها |
| واژه، (صورت) کلمه، واژگان، ساخت‌واژه، زبان فارسی |
| وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی |
